1. Co to jest Sebadenitis?
Sebadenitis (sebaceous adenitis) jest określeniem oznaczającym stan chorobowy, doprowadzający do zapalenia i w efekcie zniszczenia komórek łojowych. U zdrowego psa produkują komórki łojowe film tłuszczowy na skórze. Ten film tłuszczowy zapobiega wysuszaniu skóry i sierści oraz chroni skórę przed zarazkami.
Choroba rozpoczyna się stanem zapalnym wokół gruczołów łojowych; samo to zapalenie gruczołów łojowych nie doprowadza do dalszych infekcji. Po pewnym czasie dochodzi do samodestrukcji gruczołów łojowych przez własne specyficzne limfocyten (czyli własne komórki obronne układu immunologicznego). Oznacza to, że Sebadenitis jest chorobą autoimmunologiczną. Przy autoimmunologicznych reakcjach reagują komórki na “endogenne substancje ", jak na ciała obce. Próbując się przed nimi bronić dążą do ich zniszczenia.
Wskutek zagęszczenia warstwy rogowej dochodzi do łuskowatej skóry. Sierść wypada kłębkami. Prowadzi to do silnego świądu, często ropnego zapalenia skóry. Często dochodzi do nieprzyjemnego zapachu, ponieważ ochronny film skóry jest uszkodzony.
2. Czy Sebadenitis jest uleczalna?
Niestety, nie. Do dnia dzisiejszego nie istnieje żadna terapia przeciw przyczynom tej choroby. Istnieją jedynie terapie, które łagodzą skutki tej choroby.
3. Jak długo jest znana Sebadenitis?
Obraz kliniczny tej choroby autoimmunologicznej został opisany po raz pierwszy u psów w roku 1986. Sebadenitis została po raz pierwszy stwierdzona u pudli w latach 60-tych, nosicieli tej choroby można prześledzić aż do lat 50-tych .
4. Dlaczego zachorował mój pies na Sebadenitis?
Predyspozycja do tej choroby jest uwarunkowana czynnikami genetycznymi. Niezależnie od tego, prowadzone są badanie tej choroby związane z alergiami.
5. W jakim wieku dochodzi do manifestacji Sebadenitis?
Większość psów zapada na ta chorobę w pierwszej połowie życia. Zdarza się, że ta choroba manifestuje się u psów w 10-tym, 11-tym a nawet i 12-tym roku życia.
Sebadenitis występuje niemal w równym stopniu u suk 45% jak i samców 55%. Kastracja wydaje się nie mieć wpływu na manifestacje i przebieg choroby.
Źródło dr Reichler, Uniwersytet w Zurychu, Departament Reprodukcjí:
Z wyjątkiem 3-miesiecznego Collie została SA zdiagnozowana dotychczas tylko u dorosłych psów, wiek stwierdzenia tej choroby jest bardzo zróżnicowany. Najczęściej zapadają na tą chorobę akity, pudle jak również inne rasy miedzy 1-szym i 5-tym rokiem życia, pojedyncze przypadki zdecydowanie później. Średnia wieku przy manifestacji choroby wynosi ok. 5.8 roku.
Źródło Drastura Jenny, USA:
Średni wiek rozpoznania Sebadenitis był w 3,8 roku. Czas między pojawieniem się pierwszych objawów, a diagnozą była średnio 9 miesięcy [95 studiów przypadków, SA-Jesien 1998]
Średni wiek rozpoznania Sebadenitis był 4,5 roku. Czas między pojawieniem się pierwszych objawów, a diagnoza była średnio o 2 lata [35 Badanie więcej przypadków, SA-Jesien 1999]
6. Skóra mojego psa nie jest w porządku, czy ma on Sebadenitis?
Rozpoznanie Sebadenitis jest bardzo trudne. Dlatego często rozpoznaje się chorobę po długim błądzeniu.
Problemy skórne mogą mieć różne przyczyny:
- nieodpowiednia dieta (często zbyt bogata w białko),
- brak cynku,
- alergie,
- roztocza,
- zaburzenia funkcji tarczycy,
- choroby grzybicze,
- itd....
W przypadku wystąpienia choroby skórnej winny zostać, najpierw te tutaj nazwane, przyczyny zbadane i wyjaśnione.
7. Jak diagnozuje się Sebadenitis?
Aby postawić pewną diagnozę należy przeprowadzić biopsje skóry. W znieczuleniu miejscowym pobiera się próbki skóry z kilku miejsc, następnie poddaje się te próbki badaniom mikroskopowym. Miejsce po pobraniu próbki zwykle krwawi, dlatego należy je zaszyć. Po 7-10-ciu dniach są te miejsca po pobraniu próbek zaleczone.
8. Czy istnieje terapia przeciw Sebadenitis?
Do dnia dzisiejszego nie istnieje żadna możliwość leczenia przyczyn choroby. Leczenie jest wyłącznie objawowe: wpływ tej choroby zostanie wyłącznie złagodzony.
Przeciwko bakteryjnym zakażeniom skóry należy początkowo zastosować antybiotyki. Wskutek braku naturalnego filmu tłuszczowego, po odstawieniu antybiotyków dochodzi do nowych stanów zapalnych. Niestety, żadnemu psu nie można podawać antybiotyków w nieskończoność.
Od lat 2004/2005 istnieją terapie, które z sukcesem wprowadziły biochemiczne i naturalne medykamenty. W tym przypadku wychodzi się z założenia, że każda choroba ma jakąś przyczynę, którą należy znaleźć. Różne czynniki stresogenne (np. bakterie, grzyby, wirusy, stany niedoborowe i obciążenia narządów) są poddawane analizie poprzez badania sierści i śliny.
Istnieje możliwość pomocy chorym psom poprzez nałożenie filmu tłuszczowego, który naśladuje naturalne środki natłuszczające. Przy czym osiągane są dobre sukcesy wskutek zastosowanie alternatywnych metod leczniczych. Na przykład, poprzez zastosowanie kąpieli olejowych i wzmacnianie układu odpornościowego.
Eksperymenty z kortyzonem (sterydami) lub cyklosporyną, przynosiły wprawdzie szybka poprawę zdrowia, na dłuższą metę jednak przynosiły silne działania uboczne.
9. Czy Sebadenitis jest choroba dziedziczna?
Najprawdopodobniej tak. Zakłada się recesywne przekazywanie informacji genetycznej. Jeśli oboje rodzice są nośnikami Sebadenitis, może dojść do manifestacji tej choroby u potomka.
10. Jaki jest przebieg tej choroby?
Sebadenitis objawia się najczęściej na uszach i głowie, może jednak się początkowo na rożnych częściach ciała manifestować.
Sebadenitis przebiega w systematycznych nawrotach i remisji. Po okresach, w ktorych skora jest w stanie spoczynku, dochodzi do silnych symptomow Sebadenitis. Generalnie nie mozna stwierdzic, co moze doprowadzic do nawrotu choroby; zmiana wyzywienia, stress wskutek zmiany miejsca zamieszkania itp…
11. Kto może pomóc mojemu psu?
Przede wszystkim Ty sam/sama! Musisz wytrwale i uparcie dążyć do wyjaśnienia przyczyny problemów skórnych psa. . Zapytaj swojego lekarza weterynarii, czy ma on doświadczenie w Sebadenitis. W krajach niemieckojęzycznych jest wielu lekarzy weterynarii, którzy mają doświadczenie z tą chorobą. Skonsultuj również weterynarzy, którzy leczą według zasad medycyny naturalnej i psychoterapii oraz stosują prawa medycyny alternatywnej.
12. U których ras występuje Sebadenitis?
Według literatury występuje Sebadenitis najczęściej u akit i pudli, w innych rasach również. Niestety, dotychczas istnieje bardzo ograniczony materiał statystyczny. Ogólnie stwierdzono, że Sebadenitis występuje w większości ras, jak również u psów-mieszańców.
TERAPIA
Sebadenitis bez większych zapaleń skóry
- Psa należy kompletnie natrzeć olejem z dziurawca, w zależności od ilości sierści około 200ml. Uwaga! Olej nie może dostać się do uszu i oczu psa!! Olej winien zostać wmasowany w sierść psa, następnie przez ok. dwie godziny winien wsiąkać. Aby uniknąć, zlizywania oleju przez psa, należy się nim zająć lub po prostu iść z nim na spacer. Następnie należy psa wykąpać w szamponie natłuszczającym. Przy suszeniu psa nie wycierać go aż do skóry, ten olej winien zostać wytarty wyłącznie z sierści.
- Następnie spłukać płukanką natłuszczająca np. Humilac (od lekarza weterynarii, osiem nasadek na 1,5 litra wody.) Nie wycierać do sucha ani nie używać suszarki.
- Po 10 do 14 dniach powtórzyć ponownie terapię czystym olejkiem dziecinnym.
- Następnie należy przeprowadzić sześć terapii zawsze w odstępie 14-tu dni. Następnie przeprowadzać terapię co trzy tygodnie. Po czterech do pięciu terapiach zwiększyć odstęp do czterech tygodni. Jeśli okaże się, że skóra przy czterotygodniowych terapiach jest zbyt sucha, powtarzać olejenie co trzy tygodnie.
- Od początku terapii należy psu podawać 250 mg witaminy E, jedną kapsułkę raz dziennie, po 6 miesiącach dwa razy w tygodniu.
Sebadenitis przy zapaleniu skóry
- Większe stwardnienia skóry natrzeć maścią z nagietka dostępną w aptece. Po kilku godzinach stwardnienia te są rozmiękczone. Delikatnie wyczesać stwardnienia z sierści gęstym grzebieniem przeciw pchłom. Zapalone miejsca wielokrotnie smarować tą maścią.
- Według alternatywnej medycyny należy dodatkowo trzy razy dziennie podawać na język globulki nagietka D2 lub D4
Następnie sposób postępowania jak przy Sebadenitis bez większych zapaleń skóry.
Istotne:
- terapia olejowa musi być przeprowadzana przez całe życie psa
- olej dziurawca zwiększa niezwykle wrażliwość skóry na słońce. Psy, które zostały poddane niniejszej terapii, nie mogą mieć wprost po niej bezpośredniego kontaktu ze słońcem. W przeciwnym razie istnieje niebezpieczeństwo spalenia skóry.
Niniejszy tekst podlega prawom autorskim. Zabrania sie kopiowania tego tekstu w całości lub jego części, zarówno w celach komercyjnych jak i prywatnach . Linki na niniejszą stronę nie wymagają zezwoleń, wręcz cieszymy sie z nich.
|
